Beðið eftir Godot

Lokaorð Bergs Rögnvaldssonar í viðtali við Morgunblaðið vekja athygli.

„Ég hef hugsað um þetta lengi og beðið þess að mínir framámenn gerðu eitthvað í málunum. Ég hef hins vegar gefist upp á þeirri bið," segir Bergur.  

Auðvitað eru allir alvöru vinstri menn að bíða og sú bið okkar er löngu orðin jafn absúrd og biðin eftir Godot. 

„Hafa brugðist öllum loforðum“

Hatursskrif á Smugunni

Það er vitaskuld ekki bætandi á haustkulið að benda lesendum á að fara inn á Smuguna. Þar skrifa nú þeir Huginn Freyr Þorsteinsson og Elías Jón Guðjónsson grein saman sem vitnar um einkennilegt sálarástand. Mætti svosem litlu skipta ef ekki væri svo að annar er aðstoðarráðherra Steingríms J. og hinn gegnir sömu stöðu hjá  Katrínu Jakobsdóttur og taumhald þeirra orðið slakara en var fyrr á kjörtímabilinu. (http://smugan.is/2012/09/tebodshreyfing-a-islandi)

Aðstoðarráðherrarnir sletta mjög aðfinnslum út og suður sem fæstar eru rökstuddar. Teboðshreyfingin Ameríska kemur hér mjög við sögu án þess að hægt sé að henda reiður á samhenginu. Og vitaskuld fá andstæðingar ESB aðildar Íslands, samtökin Heimssýn, að finna til tevatnsins. Slíkt fólk er að mati Hugans og Elíasar haldið rörsýn í alþjóðasamstarfi þar sem skiptingin "við og þeir" keyrir áróðurinn áfram.

Höfundar gera enga grein fyrir því hvenær þeim tókst að lækna ráðherra sína og hina þægu þingmenn VG af rörsýninni. Til skamms tíma hélt Steingrímur J. því á lofti að hann væri "guðfaðir Heimssýnar" en nú sendir hann hlaupastráka fram til að skíta sömu samtök út. Umskiptin eru vissulega mikil.

Fyrrum áttu bæði Steingrímur J. og Katrín pólitískan frama sinn og stuðning að þakka baráttu gegn ESB aðild sem og þátttöku í starfi Heimssýnar. Katrín var þar síðast heiðurs ræðumaður 1. desember 2008 en kosið var vorið eftir. Ennþá eru margir VG liðar virkir í starfi þeirra samtaka en slíkir fá ekki háa einkun hjá aðstoðarráðherrunum sem enda pistil sinn á því að meintir "teboðsmenn" innan VG séu tæki í höndum auðvaldsins og taki nú þátt í því að koma fyrstu vinstri stjórn lýðveldisins frá völdum. 

Það er auðvitað gremjulegt fyrir sanntrúaða ESB sinna að horfa nú til þess að ESB umsóknin hefur eitrað og eyðilagt stjórnarsamstarf vinstri flokkanna. Það sem kemur stjórninni frá völdum er fylgishrun sem ESB þráhyggjan veldur mestu um.

Að skella þá skuldinni á Heimssýn með illa grunduðum hatursáróðri um þau samtök er vitaskuld langt utan velsæmis.

Mensalder spjarar sig

Mensalder í Húsum spjarar sig. Hann kom á götuna nú í vikubyrjun og er búinn að halda tvö partí sem bæði væru mjög vel heppnuð. Núna rétt áðan voru 50 manns að yfirgefa bókakaffið okkar á Selfossi og flestir með bók í hendinni. Myndirnar hér á síðunni eru aftur á móti frá fyrra teitinu sem fór fram í MM á Laugavegi, ljósmyndari var vitaskuld Egill Bjarnason.

Fyrir þá sem heima sátu datt mér í hug að birta einn kafla úr bókinni. Þessi er framarlega í bókinni. Mensalder eldri hefur legið rúmliggjandi í sút yfir konumissi. Bræður hans koma í heimsókn og hafa tíðindi að segja.

Kaflinn heitir Gull.

 ----

– Gull!

– Grjótharðir og skínandi gullpeningar, sagði Eiríkur, sá yngri

og leit hróðugur til Odds bróður síns sem fyrstur sagði þetta

voðalega orð í þessu húsi.

Þeir voru komnir aftur, fjallabræðurnir Eiríkur og Oddur, að

telja kjark í litla bróður sem lá hér enn, úfinn og kviðdreginn

undir brekáni og gærusnepli. Hann var tómur til augnanna eins

og hann hafði nú verið í heilar átta vikur. Allt frá því hún

rjátlaðist af honum óraunveruleikakenndin sem greip allt hans

æði við fráfall hennar. Mitt í hirðingu, kistusmíði og sykur útveg -

unum hafði hann ekki fundið til neins en svo kom tvíeflt allt það

sem erfiði lífsins hafði tekist að fergja.

Þeir voru hér inni á gólfi hjá honum, fullir af bjartsýni og

skýjaborgum, með stjörnur í augunum. Fullir ef þeir hefðu ekki

strammað sig af andspænis bróður sem var karlægur af sorg og

þegjandalegri matselju. Þennan dag voru þau samtaka í

þegjanda hættinum og spurðu einskis, kunnu engin tíðindi að

segja, en þeir Oddur og Eiríkur spunnu smám saman fram

ævintýri sem hlotnast myndi öllum lýðnum. Kóhill hét hann,

útlenskur maður í skósíðri kavíu, sem nú fór um sveitir og bauð

í sauði sem hann flutti lifandi til frálags í útlöndum. Hann hafði

verið á Rangárvöllunum í vikunni og rekið þaðan tuttugu sauði,

allt metfé sem fékkst greitt út í hönd með gullpeningum. Engin

innskrift, enginn þjófnaður. Nú þurfti enginn að hugsa lengur um

vesturferðir eða vorsult, hvað þá kaupmannsskuldir. Menn sem

ættu gull gætu allt. Þess yrði kannski skammt að bíða að það yrði

kaupmaðurinn sem skuldaði þeim en ekki öfugt. Var hann

kannski ekki kominn á heljarþrömina, sá danski á Bakkanum?

Eiríkur hafði selt þá þrjá sauði sem hann átti með áratölunni

og ætlaði sér til skurðar á þessu hausti. Oddur var svo óheppinn

að hans voru allir innan við hraun þegar karlinn kom.

– Hann lofaði að koma aftur að ári og þá verða þeir sko til

taks og það verður ekki nokkrum sauð slátrað í vetur, söng í

Oddi eins og hann þyrfti á því að halda að sannfæra sjálfan sig

um endurkomu þessa galdramanns.

– Margur hefur nú beðið síns endurlausnara árlangt og ævina

út, skaut matseljan snöggt inn í og grúfði sig ofan í prjónana.

Hún var forviða á sjálfri sér að hafa í sama orðinu guðlastað og

rifið kjaft við gullmenn þessa.

– Ekki ...

En áður en nokkur fengi að vita hvað Eiríkur ætlaði sér að

segja um endurlausnarann var eins og snögghitnaði í bóndanum.

Kannski bara við tilhugsunina um að þurfa að verja sína

matselju í öllum þessum fyrirgangi.

– Hvurn andskotann ætlarðu þá að éta, Oddur bróðir, ef þú

skerð ekkert ofan í þig út af þessu gulli? Ekki éturðu gullið,

umsum sums og andskotinn.

Matseljan gerði sér til erinda að skjótast út úr baðstofunni að

sækja kaffidrukk ofan í gesti, enda fann hún á sér veðrabrigði í

baðstofunni.

– ... og haldiði að ég ali hér sauði á mýrlendinu, angurgaparnir

ykkar, heyrði hún blessaðan húsbóndann setja ofan í við gestina

sem töluðu nú báðir í senn um að sauði mætti reka til fjalls og

að lifa mætti á skreið og baunum úr kaupstaðnum. Úr því

útlendingar vildu éta sauðina þá yrði bara svo að vera.

– Hvað veistu að þeir éti þá, þessir andskotar? Kannski selja

þeir þá ofan í námur eins og þeir ku gera við klárana og sagt er

frá í blöðunum, þessir helvítis þrælar.

– Sussu, sussu. Það held ég nú hann Zakarías minn fari ofan í

námu svona sver og þver sem hann er. Nei, hann verður nú étinn

af einhverjum herramanninum úti þar með ertum og sultutaui,

það sagði hann mér hann Guðmundur skáldi sem túlkaði fyrir

Kóhill.

– Og fyrir þetta ætlarðu að svelta ykkur þarna uppi í

hundsrassi, svo fíniríisfólk í útlandinu eigi eitthvað með sult unni

sinni, sagði Mensalder saltvondur, stökk upp úr fletinu

kviknakinn og snaraði langbrók af dvergbita.

– Æi, farðu með þessar hreðjar frá andlitinu á mér, kumraði í

Oddi um leið og hann tók fram glerið. Honum var stórum létt að

hafa þó ræst bróður sinn fram úr, hvað sem liði Kóhill og öðrum

þeim endurlausnurum sem beðið væri.

Þannig varð gull þeirra fjallabræðra og umræða um sultutau í

út löndum til að hrífa hinn syrgjandi burt úr veruleika sorgarinnar

inn í óraunveruleika hvunndagsins.

Næstu ár söfnuðu bræðurnir á Vatnafjöllum gulli í hand -

raðann við vaxandi angist, beittu upp skóga sína og fjölguðu

sauðum. En Mensarnir í Moldartungu létu matselju sinni eftir að

elda ofan í sig alla sína holdrýru mýrarsauði og sáu aldrei gull

nema sem mont í annarra lófum.

  

Til hamingju Hrafnista

Það er ástæða til að óska gamla fólkinu á Hrafnistu til hamingju með frelsið.

Fárviðrið sem nokkrir sjálfsskipaðir talsmenn AA manna reyndu að gera út af þessu er raunalegt.

Stundum er því haldið fram að það séu bara ofdrykkjumennirnir sem komi óorði á áfengið og eitthvað er til í því.

Það eru líka bara ofstækismennirnir sem koma óorði á okkur þessa uppþornuðu. Flestum okkar líkar bara vel að heilbrigt fólk fái sér örlítið í tána.

Skálað í Skálafelli á Hrafnistu

Dapurleg tíðindi

"Helgi segir að kjötið verði á svipuðu verði og íslenskt lambakjöt."

Ekki neitt stór tíðindi en það eru dapurleg tíðindi að ríkisstjórn sem kennir sig við vinstri hugsjón, umhverfismál og vinnandi stéttir skuli verða til þess að opna fyrir lambakjötsinnflutning.

Andstæða vinstri hugsjóna er einmitt ofurtrú á alheimsmarkaði og alþjóðavæðingu.

Andstæða við umhverfishyggju er sú endileysa að þeyta varningi heimsenda á milli þegar vel er hægt að nota það sem til er. 

Í flokki heiðarlegra erfiðismanna Íslands standa sauðfjárbændur fremstir í flokki. Lambakjötsinnflutningurinn bætist við vægast sagt einkennilega pólitíska ferilskrá Steingríms J.

Flytur inn lambakjöt frá Nýja-Sjálandi

Einlægur vilji til að kljúfa VG

Ekki ætla ég að mæla með því að menn brjóti lög, hvorki jafnréttislög né önnur. Aftur á móti hefur það hent marga ráðherra að reka tærnar í kærunefnd jafnréttismála en sjaldan hefur það kostað jafn stórar yfirlýsingar og nú.

Vitaskuld var vörn Ögmundar í málinu ekki til að bera klæði á vopnin en engu að síður ólíkt hógværari en viðbrögð Jóhönnu við sambærilegt atvik.

Það hvernig flokksforystan hamast nú á Ögmundi með allskonar pótintátum lýsir betur en flest sem gerst hefur einlægum vilja Steingríms til að kljúfa flokkinn. Smám saman rennur upp fyrir almenningi (sem er yfirleitt ekki nærri eins vitlaus og af er látið), að viljinn til að kljúfa flokkinn kemur ekki frá grasrót eða svokallaðri kattadeild heldur sjálfri forystunni. Ræða Katrínar um daginn og viðbrögð Steingríms og fleiri við máli Ögmundar nú færa okkur heim sanninn um það. Með Ögmund innanborðs eru yfirráð Steingríms innan flokksins ekki eins altæk og hann telur nauðsynlegt.

Um hitt má svo deila hversu skynsamlegt það er hjá Ögmundi, Jóni, Guðfríði Lilju og fleirum að hanga eins og hundar á roði í flokki sem er orðinn er lítið meira en annexía frá Samfylkingunni.  

Vilja að Ögmundur biðjist afsökunar