Hátíðlegt og formlegt...

Þá er að kveldi kominn fyrsti dagur minn sem sitjandi alþingismaður. Fyrsta þingsetningardagurinn var í senn lærdómsríkur og áhrifamikill.

Þingsalurinn sjálfur er fornlegur og fallegur, stólarnir góðir og umhverfið er vel tvævetrum sveitastrák úr Tungunum rafmagnað af viti, mælsku og skemmtilegheitum. Þó svo að stjórnin sé illa valin. Síst mátti þjóðin við því að skipa hægri krötum í stjórn með ómenguðu auðvaldinu og aldrei verður Reykjavíkuríhaldið hættulegra en í félagsskap með krötum. En ég ætlaði ekki að blogga hér um pólitík heldur lýsa tilfinningunni sem það er að vera þingmaður - nú á fyrsta degi.

Tala um þingsalinn. Hann er ekki bara skemmtilegur. Hann er líka undarlega fjarlægur öllu öðru með sínum fyrirdregnu gluggum og líkt og virki í heiminum. Auðvitað á þetta að vera svona enda gengi illa að halda uppi vitrænu þingi inni á Hressingaskálanum. Formfestan, þingverðirnir á ganginum, framandleiki hins upphafna og hátíðleiki í loftinu gera allt umhverfið fjarlægt hinu raunverulega lífi, líkt og fréttastúdíó í sjónvarpi eða flugstjórnarklefi í farþegavél. Það er eins gott að gera sér ljóst að þetta er ekki lífið, það er utan við sal þennan.

Auðvitað var ég stressaður áður en prósessían úr þinghúsinu hófst og aftur þegar kom að því að undirrita eiðstafinn sem hinn prúðmannlegi frændi minn Helgi Bernódusson gekk með millum okkar nýliðinna til undirskriftar. Á stundum fannst mér þetta óraunverulegt og að þetta skyldi vera ég, Laugarásvillingurinn gormælti sem sæti hér á sjálfu Alþingi Íslendinga. En  einmitt þá hugsun mun ég nota til að berja mig til þeirrar vinnusemi að ég eigi möguleika á að standa undir væntingum...

(Myndina hér að ofan tók vinur minn Sverrir Vilhelmsson ljósmyndari á Morgunblaðinu og vinnufélagi minn á Tímanum í gamla daga af okkur þingflokki Framsóknar í dag, talið frá vinstri ég, Birkir J. Jónsson, Valgerður Sverrisdóttir, Guðni Ágústsson, Siv Friðleifsdóttir, Magnús Stefánsson og Höskuldur Þórhallsson. Myndina tók ég af vef Sivjar þingflokksformanns.)