Baugur eða lífið!

Þrátt fyrir Samfylkinguna verður því ekki trúað að ríkisstjórnin viðhaldi til langframa lífi Baugsveldisins. Það mun þá kosta þessa ríkisstjórn lífið. Almenningur sem borgar hverja krónu mun ekki líða það að 1000 milljarðamennirnir haldi áfram að stjórna og blóðmjólka íslenskt efnahagslíf.

 Langsennilegast er að Kaupþing nýja sé að undirbúa  einhverjar þær leikfléttur sem fyrr en seinna mun leiða af sér tímabundna þjóðnýtingu Haga.

1998: Eigendur njóta trausts

Þegar veröldin hrapar til helvítis!

Dómsdagsspár vegna Icesave, ESB, ekki ESB, auðlindagjaldi, álveri í Helguvík og ekki álveri í Helguvík. Allt eru þetta bólur samtímans og koma svoldið í staðin fyrir hinar sprungnu bjartsýnisbólur. Athyglisvert að það eru nákvæmlega sömu kjánarnir og héldu því fram fyrir fáeinum árum að við værum á leið til himna í efnahag okkar sem nú boða ragnarök.

Sjá nánar í pistli mínum, Þegar veröldin hrapar til helvítis!

Hrun-flokkar sem hafa ekki svo mikið sem sagt sorrí

Orð Þórðar Friðjónssonar í Viðskiptablaðinu í dag (birt t.d. hér)  varpa enn skýrari mynd á þá skefjalausu spillingu sem hér átti sér stað við einkavæðingu ríkisbankanna.Spillingu sem við þáverandi stuðningsmenn þessara flokka hljótum að axla að einhverju leyti, að minnsta kosti með því að hugsa okkur tvisvar um héreftir. 

 

Bakvið þessa spillingu stóðu forystumenn Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks. Samfylkingin fékk svo að vera með í gegnum Baug og Glitni.

 

Kerfishrun Íslands voru ekki náttúruhamfarir heldur manngerð græðgi og spilling sem þrifust og áttu upphaf sitt í því að stjórnmálamenn kusu að útdeila sameiginlegum eigum þjóðarinnar til valinna vina sinna. 

 

Hrunflokkarnir hafa hvergi gert upp við kjósendur - ekki látið lítið að segja sorrí heldur benda á aðra og hver á annan og stundum útlendinga...

Fjögurra stjörnu dómur

Það er séreinkenni okkar uppsveitamanna hér í Flóanum að luma á ögn af monti og þora að viðurkenna það. Ég hef verið alveg talsvert montinn í dag eftir bókadóm Fréttablaðsins sem birtist í morgun um bók mína en þar fær hún fjórar stjörnur sem telst harla gott. Sjá nánar á vef útgáfufyrirtækisins.

Sandkassaleikur

Ef Vinnuveitendasambandið segir upp kjarasamningum sínum við ASÍ hlýtur það að vera vegna þess að atvinnurekendur í landinu treysta sér ekki til að greiða laun samkvæmt kjarasamningum.

Hvaða vinnuveitendur ætli það séu? Varla útgerðin og enn síður ferðaþjónustan en kannski að útrásarvíkingar sem enn reka verslun, tryggingafélög og margskonar aðra starfssemi séu í einhverjum blankheitum en ég held að þeir verði það nú jafnt hvernig sem taxtarnir verða eða hvernig sem þeim tekst að ráðskast með lýðræðislega kjörin stjórnvöld.

(PS: Auðvitað veit ég að samtökin hans Villa heita Samtök atvinnulífsins en það er frekar villandi heiti, sömu samtök hétu Vinnuveitendasamtök áður og það lýsir mun betur því hversu fáránleg þessi kröfugerð er ef við höfum það heiti í huga. Samtök atvinnulífsins hljómar eins og þetta séu samtök beggja megin borðs sem þau kannski eru með Gylfa karlinn Arnbjörnsson með sér.)

Risaeðlur sem ganga aftur, aftur og aftur!

Í íslensku viðskiptalífi eru aftur á móti risaeðlur sem eru löngu dauðar en ganga aftur aftur og aftur. Heilbrigt viðskiptalíf í kapítalískum samfélögum grundvallast á ákveðinni baráttu sem er í raun og veru háð upp á líf og dauða. ...

Veldi skuldakóngsins Jóns Ásgeirs í Bónus og 365-miðlum er það dæmi sem mest stingur í augu í þessum efnum en fráleitt það eina. Morgunblaðið er algerlega sambærilegt dæmi þó að þar hafi að nafninu til komið nýir eigendur, rekstrarlega var þetta blað fyrir löngu orðið að steingervingi. Og enn fráleitari eru þau dæmi þar sem hið opinbera hefur yfirtekið risaeðlurnar og heldur þeim á beit í görðum landsmanna í þeirri trú að ríkisbankarnir geti fitað skepnur þessar, Eymundson, Húsasmiðjuna og nokkrar smærri. Heyr á endemi.

Sjá nánar á AMX, http://www.amx.is/pistlar/10836/

Dýrir og umboðslausir kerfiskallar

Aðilar vinnumarkaðarins linna nú ekki látum vegna hins bága efnahagsástands og ganga dag eftir dag með hótunum á fund ríkisstjórnarinnar. Ég velti fyrir mér hvort tíma ráðherra sé vel varið í að sitja þá fundi.

Allir vita að það eru erfiðleikar í íslensku efnahagslífi og það er mikilvægt að ríkisstjórnin taki sér  vinnufrið til að leysa  aðkallandi mál. Það gerir hún ekki með fundastauti með Gylfa Arnbjörnssyni og vinum hans. Í reynd hafa hinir svokölluðu aðilar vinnumarkaðarins minna umboð launþega og atvinnurekenda en meðal þingmaður og má í því samhengi minna á að bæði Vilhjálmur Egilsson og Gylfi Arnbjörnsson hafa reynt að fá hjá þjóðinni umboð til þingsetu en þar hefur verið minni eftirspurn en framboð.

Það að hóta vinnudeilum nú nema ríkisstjórnin setji forgang í álvæðingu eða gefi þessum drengjum fyrirheit um meiri ESB-áherslur er vitaskuld svo fyrir neðan allar hellur að það á hvergi heima nema í Spaugstofunni á góðum degi!

Leggja fram drög að framhaldi

Hvað má syngja!

Jafnvel söngur verður umdeildur á þeim hitatímum sem nú ríkja. Nú hefur Davíð skrifað snjalla Staksteina í Morgunblaðinu þar sem hann gagnrýnir verkalýðsforystu, ráðherra og forseta Íslands fyrir að syngja Internationalinn á BSRB þingi. Um margt réttmæt gagnrýni því meðan voðaverk kommúnismans blasa við okkur í fréttum og sögubókum eru margir á vinstri kantinum sem hampa því að vera hallir undir harðstjóra eins og Castro og Maó heitinn.

Hinu má ekki gleyma að í umræddum söng er boðuð barátta fyrir bættum kjörum en ekki harðstjórn og með sömu rökum ætti enginn að fara með orð úr heilagri ritningu því hún var um aldir notuð af harðstjórum og rannsóknardómurum sem tunguskáru menn og brenndu þá lifandi. Er jafnvel enn í löndum eins og Uganda. Versnar Biblían við það?

Í raun og veru er pistill Davíðs bara snjallt innlegg og þörf ádrepa á menn að geri upp við hinn myrka kommúnisma en við skulum ekki taka þessu svo alvarlega að við hættum að syngja Nallann. Til þess er boðskapur hans alltof fallegur.

Sendimaður til ættgöfugra Afríkumanna

Ég er eiginlega hálfslæptur ennþá eftir stundum helst til tíðindamikla daga. Í gær var mikið teiti út af bókinni minni og í nótt keyrði ég svo ungan mann til Afríku, eða eins langt og fara má í slíku ferðalagi á litlum fjölskyldubíl. 

Egill minn er semsagt grínlaust lagður upp í enn eina heimsreisuna, nú með fyrstu viðkomu í Addis Abeba í Eþíópíu. Þaðan munu svo leiðir liggja eitthvert enn lengra út í buskann og jafnvel að hann leiti að Livinstone. Það verður vonandi hægt að fylgjast með á bloggsíðu stráksins sem hér sést veifa okkur að vísu ekki af þakinu hér heima en samt af heimili sínu frá í sumar í í New York. Yngri drengurinn sem er nær á myndinni er Gunnlaugur. Hann er sem betur fer heimakærari þannig að enn tekur því að sjóða kartöflur hér á Sólbakkanum.

(Eþíópía er fornt menningarland sem sést meðal annars af því að þeir skuli eins og almennilegt fólk hafa stafinn þorn í nafni lands síns, sem er nú meira en hægt er að segja um útlendinga yfirleitt. Sannast hér hið fornkveðna að útlendingar eru misjafnir eins og annað fólk og best gæti ég trúað að þeir þarna úti séu ættfróðir og tali hrafl í íslensku.)

Útgáfuhátíð í MM á Laugaveginum.

Þetta boðskort er reyndar skrifað í gær en það eru semsagt allir velkomnir í MM í dag kl. 17 á formlega útgáfuhátíð sem bókaútgáfan Veröld heldur í tilefni af útgáfu bókarinnar Svo skal dansa.