Sigríður verðlaunuð

Kanill, bók Sigríðar Jónsdóttur hlaut í gærkvöldi verðlaunin Rauðu hrafnsfjöðrina sem veitt er ár hvert fyrir athyglisverða kynlífslýsingu í bókmenntum. Sex höfundar voru tilnefndir en Sigríður hreppti fjöðrina við endanlegt val fyrir ljóð sitt, Eins og blíðasti elskhugi.

Pétur Blöndal las upp kvæði Sigríðar en það var Karl Blöndal sem afhenti skáldinu fjöðrina.

 

Eins og blíðasti elskhugi

Ég treysti honum því ég þekki hann.
Hann þekkir mig og veit hvað ég þarf.

Hann sýnir sig
ófeiminn eins og bráðger foli
ógeltur í apríl.

Ungur og hraustur með sperrtan böll
tilbúinn að bíða
viljugur að hlakka til.

Hann ber kremið á kónginn á sér.
Ég horfi á
sjálf ekki til í að sýna neitt.
En hann er ekki frekur og gerir ekki kröfur.

Þá finn ég töfra karlmannsins
og sprota hans
leggjast yfir mig.

Ókunnug efni streyma út í blóðið.
Munnvatn spýtist úr kirtlum.
Hann penslar á mér skautið með limkollinum
og allir lásar falla
klikk klikk klikk

Kannski verður það vont.
Hann leitar fyrir sér eins og maður á ís.
Maður með broddstaf.

Hann heldur utan um mig.
Ég held utan um hann og kem til hans meðan hann bíður.

Þegar hann kemur inn í mig
lætur líkaminn eins og hann hafi þráð það lengi
ekki tvær mínútur
búinn að gleyma að þarna var allt þurrt og lukt.

Ólíkindatól.

Elskhugi minn veit betur.
Hann þekkir mig betur en sig.

Hann fer eins og maður í djúpum snjó.
Stígur hægt niður og kannar.
Þar til öllu er óhætt.

Þegar karlinn hefur komið sér öllum fyrir
þegar ég hef meðtekið hann allan og vil meira
kemur hann og sækir laun blíðu sinnar.

Hann er bestur.

Þú ert bestur
segi ég.

Hann segir ekki neitt.
Hann gerir það sem hann meinar
og segir það sem hann vill.

 

Sigríður hlaut Rauðu hrafnsfjöðrina

Evran hentar ekki í jaðri Evrópu

Yfirlýsing þýska innanríkisráðherrans um að Grikkir hafi meiri möguleika til endurreisnar utan evrusvæðisins en innan þess, markar mikil tímamót. Með henni viðurkennir ráðherrann að evran henti ekki jaðarríkjum sambandsins. Sama röksemd verður innan skamms yfirfærð á Portúgal, Ítalíu og jafnvel Spán.

Hvernig væri að íslenskir ESB sinnar tækju orð þýska ráðherrans til íhugunar. Hagsveifla Íslands er enn fjær Þýskalandi heldur en Grikklandssveiflan. Það er löngu augljóst að mynt þarf að taka mið af hagkerfinu og allt annað er stórhættulegt fyrir efnahag ríkja.

Möguleikar Grikkja meiri utan evrusvæðisins

Viljum við samkeppni í heilbrigðisþjónustu?

Nú þegar ég er kominn með hugann heim og alveg að lenda dett ég um afar greinagott blogg Páls Hannessonar um heilbrigðistilskipun ESB. Er það virkilega svo að þeir sem vilja í ESB vilji um leið alþjóðlega samkeppni í þessum geira.

Þegar Evrópusambandið ætlaði sér að markaðsvæða hina opinberu almannaþjónustu í stórum stíl með framlagningu þjónustutilskipunarinnar 2004, mætti sambandið harðari andstöðu en það hafði átt von á. Virðuleg læknasamtök, verkalýðshreyfingin og aðrir er létu sig velferð almennings varða mótmæltu harðlega. Og það var ekki fyrr en ESB lofaði að draga heilbrigðisþjónustuna og félagsþjónustuna undan áhrifavaldi þjónustutilskipunarinnar að draga fór úr óánægju. Síðan hafa fulltrúar ESB hamrað á því að þessir þættir almannaþjónustunnar falli ekki undir tilskipunina. Illu heilli hafa bæði stjórnmálamenn og stjórnsýsla gagnrýnislítið tekið undir þann söng, eins og sjá má í umsögnum og umræðum um þjónustutilskipunina og lögin um þjónustuviðskipti. Því miður er sú staðhæfing í besta falli hálfsannleikur. Hvað varðar umsvif heilbrigðiskerfisins fellur sennilega meirihluti þess undir ákvæði þjónustutilskipunarinnar. 

 Þeir sem halda að ESB byggi á félagslegum gildum vaða í villu. ESB byggir á því afbrigði frjálshyggjunnar sem helst gagnast alþjóðlegum stórfyrirtækjum.

Sjá nánar bloggsíðuna ESB og almannahagur,  http://esbogalmannahagur.blog.is/blog/esbogalmannahagur/entry/1224409/  

Grunsamlegt vegabréf ...

Flugstöðvar eru svolítið eins og hindrunarhlaup, endalausar hindranir og endalaust spurt að því sama. Ég er semsagt á heimleið og sit núna í biðsal flugstöðvarinnar hér í Rawalapindi eftir að hafa beðið hálftíma á einum póstinum niðri meðan vandvirkir verðir landamæra leituðu að því hvort þetta land væri til.

Það var alveg sama hvernig maðurinn reyndi, hann sló inn Iceland, Island og eitthvað á úrdustafrófinu sínu. Tölvan hans vildi alls ekki samþykkja að það væri til land með þessu nafni. Svo brosti hann:

- Ísrael?

Nei, alls ekki Ísrael. Iceland, Islanda.

- Ireland?

Á endanum sannfærðist hann samt um að ég væri ekki heimamaður að lauma mér úr landi með fölsuð skilríki og hleypti mér í gegn. Eftir það komu aðrir þrír stimplarar og einn heimtaði peninga fyrir að hleypa mér úr landi. Ég varð að fara aftur til baka í flugstöðinni í litla bankann við hliðina á fíkniefnaleitinni. Þar var ég nýbúinn að skipta öllum rúbíunum mínum í pund en það yfirgefur enginn Pakistan nema borga 1220 rúbíur og það í rúbíum, engin pund (=1700 kr).

Svo allt aftur nema nú var ekkert verið að elta ólar við það lengur þó ég væri sennilegast geimvera eða draugur frá ævintýralandi sem enginn hefur heyrt um ...

(Malik kaupmaður á myndinni hér að ofan biður að heilsa!)

Klukkuturn býr til borg

Fyrir 130 árum var hér ekki annað en sveitasamfélag þegar Bretum datt það snjallræði í hug að setja upp klukku á miðri sléttlendi Indusdalsins. Þar sem er klukka er vitaskuld gott að vera og síðan hefur fólki fjölgað og nú eru íbúar Faisalabad á þriðju milljón.

Kannski er það þetta sem íslensk pláss vantar frekar en álver eða saumastofur?

Rakarinn í Rawalapindi

 

 

Rakarinn í Rawalapindi hljómar miklu betur en rakarinn í Sevilla og um þennan mætti svei mér gera óperu.

Eða er þetta ofstuðlun?

Veltikallinn

 

Betlarar hér eru fjölbreyttur hópur. Meðal þeirra er þessi veltikall sem ferðast með ótrúlegum hraða um götur Faisalabad og lét sig ekki muna um að fara yfir götu milli bílanna.

 

Lestalíf og meira kvennafar

Lestaferðir í Pakistan og Indlandi eru ævintýri. Svo yfirfullar af fólki upp í rjáfur, teinaskrölt sem tekur öllu fram og svo þetta að þokast um landið á 15 til 20 kílómetra hraða. Lestin var sjö tíma frá Rawalapindi til Faisalabad sem er milljónaborg ofan i Indusdalnum. Rútan sem ég tek til baka á morgun verður tvo tíma og er vitaskuld algerlega karakterlaus samgöngumáti.

Það er ekkert eins skemmtilegt eins og að standa í lestardyrunum á fullri ferð með tóbak og horfa á akrana þjóta hjá. Betra samt að halla sér ekki of langt út því það eru sumsstaðar staurar við lestarteinana sem lestin rétt strýkst við.

Svo er þetta með kvenmannsleysið hér í Pakistan. Það á ekki við í lestunum. Konur sem ganga með skuplu fyrir andlitinu úti á götu taka hana niður um leið og þær koma í lestarvagn, setjast á móti manni og brosa eins og þessi gamla fallega kona sem sat á móti mér í gær.

 

 

Unga konan hér á neðstu myndinni gaf sig líka mjög á tal við mig og gat gert sig skiljanlega á ensku. Þegar ég vildi taka mynd af henni inni í lestinni þá hristi hún höfuðið og brá slæðunni fyrir andlitið. En hún fór út úr lestinni á undan mér og þá stillti hún sér svona upp fyrir framan gluggann hjá mér. Nú sá enginn af samferðafólki hennar að ég var að mynda hana og þá var allt í lagi. Síðast sá ég hana ganga út af pallinum sveipaða svörtu þannig að rétt sá í augun. Kannski er það alveg nóg. 

 

Að kveikja í púðurtunnu

 

Leiðtogar Íran, Afganistan og Pakistan ákváðu í vikunni að taka saman höndum gegn hryðjuverkamönnum. Á sama tíma halda Bandaríkin uppi árásum á sjálfstjórnarsvæði ættbálkahöfðingja á landamærum Pakistan og Afganistan.

Þrettán féllu í vikunni, meintir hryðjuverkamenn. Sjálfstjórnarsvæðin eru innan Pakistanska ríkisins og árásir Bandaríkjamanna mælast illa fyrir og auka á andúð almennings á Vesturlöndum.

Þessi fagurtennti maður í Peshawar hrópaði að mér, niður með Ameríku, niður með Ameríku en róaðist þegar honum var ljóst að ég var Evrópumaður. Hann stillti sér upp fyrir myndatöku og við skildum vinir. Ég fjallaði aðeins um þetta stríð Bandaríkjamanna við meinta hryðjuverkamenn í Pakistan í Morgunblaðinu sunnudaginn 12. febrúar.

Greinina má einnig lesa hér.

Millistéttarblokk í Íslamabad

 

 

Íslamabad er ekki borg í hefðbundnum og menningarlegum skilningi. Minnir meira á hvað myndi gerast ef Hella yrði alveg óvart milljón manna pláss. Islamabad er álíka gömul og Hella, teiknuð með reglustriku og þar fer meira land undir auð svæði en byggð.

Þessi mynd er af millistéttarblokk og sú minni af nokkrum íbúum hennar.

Takið eftir konunum fremst á myndinni, í rauninni eru svona myndatökur alveg bannað en þessar bara gengu inn í myndarammann hjá mér!