Menning í samfélagi við vöfflujárn

Teljarinn á vöfflujárninu er kominn í 7384 vöfflur og það kólnaði aldrei í dag og ekki heldur á laugardaginn.

Stemningin í Sunnlenska bókakaffinu var óborganleg þessa opnunardaga núna um páskana. 

Menning, vöfflur, svolítið meiri rjómi, ögn af Jóni Kalmann, mikið af Kanil eftir Siggu, sögur af fjólubláum hrossætum, ljósmyndir Gunnars Marel, djöflaterta, gamlir reifarar á ensku, ævisaga Páls Ólafssonar, árituð Petrísk orðabók, kakó með rjóma, innbundinn Náttúrufræðingur upp í hillu, soja latté, Melodramer eftir Drachmann, Oscar Clausen, nokkur Burdablöð og svo margt og svo margt... 

Að síðustu kom Ketill Larsen í heimsókn og einn gestanna smellti þessari skemmtilegu mynd af okkur af því að við erum svo kynþokkafullir. 

(Ljósm.Jóh.Kr.Kristjánss.)

Krossfesting á Arnarhóli

Við hjónakornin fórum í Hallgrímskirkju þar sem í dag voru lesnir Passíusálmar og í sálm-forleik á undan tíunda sálmi var frumflutt verk eftir Elínu, afar fallegt.

Í heimleiðinni ókum við svo hjá Arnarhóli þar sem var verið að krossfesta mann.

Þar vantaði að vísu alla farísea og Pílatus var einnig fjarri góðu gamni en hinn krossfesti sem sagðist heita Elli frekar einmana. Aðspurður kvaðst hann hafa verið á krossi þessum frá hádegi og gera þetta í trúarlegum tilgangi. Jú, hann ðspurður sagðist sá krossfesti eiginlega vera kaþólskur. 

Korteri seinna var okkur litið á hólinn aftur en þá var kappinn farinn og sjónvarpsmenn sem mættu á staðinn virtust grípa í tómt! 

(Ljósm.: Elín Gunnlaugsdóttir.) 

Góð þjóðháttamynd

Konan mín fann upp á því eftir 25 ára hjúskap að nú væri komið að því að fara í kvikmyndahús. Það er ágætt svona í páskinum. Sáum Svartur á leik sem fyrirtaks vel leikin og grípandi þó að það vanti eiginlega alveg að í henni sé einhver saga. Við vorum bara að þvælast um frekar skuggalegt skemmtanalíf. Á leiðinni út hitti ég stráka sem eru algengir hér í húsinu í félagsskap sona minna og spurði þá hvort þetta væri svona hjá þeim. Já, sögðu þeir og voru greinilega að skrökva - enda allir ódauðir enn. 

Ef myndin væri látin gerast í Ameríku er ég ekki viss um að ég hefði nennt að horfa á hana í sjónvarpinu. Og þó, persónurnar voru skrambi sterkar og skemmtilegar.

Það besta við myndina er að þetta er þjóðháttamynd í fyrsta klassa, kannski engin betri verið gerð síðan doktor Haraldur talaði inn á hina stórkostlegu heimildamynd Í dagsins önn. Hér kynnist þjóðin öllu undirheimahyskinu og til þess að ljá þessu trúverðugan blæ er skellt inn í frægum afbrotamálum þannig að það litla sem gerist er þá líklega allt satt í ofanálag. 

Semsagt, fyrirtaks kvöldskemmtun, sérstaklega fyrir þjóðfræðinga! 

Þegar bitið er í skjaldarrendur

Fylgishrun ríkisstjórnarflokkanna kemur ekki að öllu leyti á óvart en gríðarlegt fylgi Sjálfstæðisflokksins er áhyggjuefni í landi sem varla er risið úr þeirri öskustó sem sá mæti flokkur bjó þjóð sinni. Hinir svokölluðu vinstri flokkar hafa unnið að endurreisn landsins með verklagi auðhyggjunnar og það er varla að það örli á umræðu um hið augljósa í hinum vestræna heimi að kapítalisminn er dauður.

Nú ætlar Árni Þór að bíta í skjaldarrendur en gleymir að þeir sem það gerðu í hinum gömlu sögum voru nær undantekningalaust drepnir. Þetta gerðu illa innrættir berserkir meðan uppskafningslegar hetjur á við Kjartan og Gunnar brostu eins og þeir væru súkkulaðigæjar úr Vesturbænum. 

Verður þetta ekki bara eins núna... 

Verða að bíta í skjaldarrendur