Vitræn mótmæli á Fríkirkjuvegi

Ég vil ekki espa fólk upp á móti gömlu húsi eða einstökum mönnum en það er sjaldan sem ég fæ ekki kjánahroll af mótmælum. Í gær var einn af þessum ljósu punktum þegar leiðtogar götubardaga í Reykjavík framkvæmdu friðsamlega en táknræna hústöku á Thorsarahöllinni við Fríkirkjuveg. Það var ólíkt gáfulegra en hrópin að Seðlabankanum í vetur leið. 

Öskrin um vanhæfa ríkisstjórn voru mjög á gráu svæði og skiluðu í raun og veru engu góðu og munu ekki gera meðan Samfylkingin kemur að stjórn landsins. 

Það eðlilegasta í mótmælum og aðgerðum er að beina þeim að því hyskinu sem lengst gekk í glannaskap og setti hér bankakerfi og ríkissjóð á kaldan klaka. Ég hefi lengi talað fyrir því að það átti strax við upphaf hrunsins að taka forsprakkana í yfirheyrslur og eftir því sem við á í gæsluvarðhald. Nú hefur viðskiptaráðherra slag í slag líkt þessu við Enron-hneyklsið en það er þó þessi stóri munur á að Enron gæjarnir voru allir hnepptir í handjárn. Útrásarvíkingarnir eru enn að reka stærstu fyrirtæki landsins, stjórna samtökum atvinnulífsins og já, svo ég kvarti nú ögn sjálfur, keppa meira að segja við okkur hina sjálfbæru hornkaupmenn og blaðaútgefendur þessa lands, í hvaða rétti veit ég ekki.

Enn betra en Fríkirkjuvegur væri svo að beina mótmælunum að 365. Icesave er þó í fortíðinni en hreðjatak marggjaldþrota gangstera á viðskiptalífi og fjölmiðlum er veruleiki samtímans og hreint  óþolandi!

Síðbúinn ice-save æsingur

Skuldaklafar komandi kynslóða eru ekki til að gera lítið úr þeim. Langt því frá. En þegar menn tala hver í kapp við annan eins og undirritun Icesave samninganna hafi verið slys og landráð þá verður allavega að viðurkennast að það voru landráð sem voru mjög lengi í undirbúningi. Strax í upphafi þessa máls lagði enginn fjórflokkanna í að halda fram þeirri stefnu að við ættum raunverulega að gefa bretunum puttann (þó núverandi utanríkisráðherra hafi reyndar gert eitthvað í þá veruna í hita leiksins.) Það var í raun og veru enginn til í að taka undir með gamla manninum uppi í Seðlabanka að við ætluðum ekki að borga skuldir óreiðumanna - og við hverju var þá búist. Að við sætum eins og herraþjóð yfir Bretum...

Þórðargleði

Það er í fornu íslensku máli kölluð Þórðargleði þegar glaðst er yfir óförum annarra og ekki veit ég svosem hver sá Þórðurinn er. En þetta er aldrei fallegt en tengist köldu íslensku skopskyni til margra alda. Nú geta margir þeir sem töldu í visku sinni að kreppan væri hér sérlega slæm hér vegna lítillar evrópuvitundar farið að huga að plötuskiptum.

Staðreyndin er að kreppan verður Lettum afar erfið og það kemur fram nú sem fyrr í fréttum að utan að Evrópski Seðlabankinn eða ESB verja ekki hagkerfi sem hrynja suður þar. Því miður. Hér verður hver að bjarga sér en það munar miklu við þá björgun að vera sæmilega sjálfráða í sínum aðgerðum. Það eru Lettar ekki og það erum við ekki síðan krötum tókst að troða Alþjóðagjaldeyrissjóðnum að stýrinu hér á Íslandi.

Á Íslandi höfum við tekið út okkar versta skell með snarfallandi gengi krónunnar - Lettar eiga það eftir og erfiðara um vik hjá þeim vegna aðildar að hinu dýrðlega Evrópusambandi.

Lettland sem hið nýja Ísland

Af sótthita ESB umræðunnar

Ég vék aðeins að því í síðustu grein hvernig fjölmiðlamenn landsins voru á útrásartímanum mataðir af guðum líkum eigendum sínum og tóku þá í tugatali ESB trú upp eftir húsbændum sínum. Kaþólskastir urðu gömlu láglaunakarlarnir á RÚV sem vonuðust til að verða gjaldgengir á markaðinum nokkur ár enn með því að láta nú ekki sitt eftir liggja.

Rétt afstaða til útrásarinnar, ESB og nokkurra annarra lykilhagsmunamála fjárglæframannanna íslensku var lykillinn að starfsframa í fjölmiðlastétt þar sem RÚV marði á botninum í launakjörum og virðingu.

Afleiðingin er sú að um árabil hefur verið slík slagsíða á ESB-umræðunni að leita þarf inn á íþróttadeildir til að finna sambærilegan sótthita. Máske jafnaðist fjölmiðlaumfjöllun um Breta í landhelgisstríðunum við það sama en fullvíst að sambærileg slagsíða var aldrei í gömlu herstöðvadeilunni sem samt klauf þjóðina alvarlega líkt og ESB deilan gerir núna.

Þá voru þeir dagar að fjölmiðlarnir skiptust mjög í tvö horn í þessum efnum og sumir þeirra stóðu opnir í báða enda eins og gamli Tíminn og stundum Alþýðublaðið.

Um árabil hafa þáttastjórnendur, ritstjórar og fréttamenn valið fréttir, viðmælendur, viðtalsefni og sjónarhorn til mála eftir barnalegum naívisma ESB afstöðunnar. Hamrað er á þeim ranghugmyndum að setja samasemmerki sé milli ESB og alþjóðavæðingar. Af sömu ástæðu er andstaða við inngöngu lögð upp sem fornaldarleg einangrunarstefna, þjóðernishyggja eða hreinlega sögð stafa af ofstæki og heimsku.

Samt eru nú 500 síðan það varð heyrinkunnugt á okkar menningarsvæði að heimurinn er stærri en bara Evrópa, reyndar svo miklu stærri að Evrópa er bara pínulítill hluti heimsins og í dag sá hluti sem hvað þyngst horfir fyrir í efnahagsþróun komandi ára og áratuga. En þetta hefur ekki spurst ennþá inn til leiðarahöfunda eða aldraðra spegilfréttamanna. Mestu skiptir þar að tímgunarvandamál Evrópumanna eru meiri en í nokkurri annarri álfu.

Þrátt fyrir þessar staðreyndir hreyta fréttastofur stóru ljósvakamiðlanna, Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins og launaðir fastapennar blaðanna staðfastlega fúkyrðum yfir alla þá sem ekki fara rétt með löngu úreltar ESB - möntrur Jóns Ásgeirs, Bakkabræðra og Kaupþingsdrengja. Talsmenn sömu útrásarvíkinga sem veittu forstöðu milljarða sparnaði landsmanna í gegnum lífeyrissjóði, EXISTA og önnur pappírstígrisdýr eru ennþá vinsælustu viðmælendur fréttastofanna og taldir þess megnugir að segja þjóð sem þeir hafa sett á hausinn hvert hún eigi að fara. Skreyta sig þá jafnvel með forsæti í ASÍ eða Viðskiptaráði.

Hvenær ætla íslenskir blaðamenn að axla ábyrgð, gera upp hegðan sína á útrásartímanum og temja sér í framhaldi hlutleysi í störfum sínum?

(Mbl. 3. júní 2009)

Davíð, AGS og ESB svo...

Í fréttum af samskiptum Davíðs Oddssonar og Alþjóða gjaldeyrissjóðsins í gær var aðalatriði hvort seðlabankastjórinn hefði farið út fyrir valdsvið sitt, hvort hann hefði verið kurteis, hvernig Ingibjörgu Sólrúnu hefðu líkað viðbrögð hans o.s.frv.

Allt voru þetta fréttir sem tengdust hinni nýju bók Guðna Th. Jóhannessonar sem verður vissulega spennandi að koma höndum yfir.

Vonandi finnum við þar efnislega umræðu um viðbrögð Davíðs sem hafði hárrétt fyrir sér á þessum tímapunkti. Við áttum aldrei að hleypa Alþjóða gjaldeyrissjóðnum hingað inn. Á sínum tíma gengu agentar sjóðsins með Vilhjálm Egilsson fremstan í flokki milli þingmanna og töluðu fyrir því að allir yrðu nú að leggjast á eitt svo Davíð yrði beygður í þessu máli.

Svo kom Ingibjörg heim frá New York og sagði kokhraust í samtali við Moggann; AGS fyrst, ESB svo...

Fíflskan í heimahlaðinu og vísitölujón á blettinum

Merkur áfangi náðist í dag hér á Sólbakka þegar sláttur hófst og þar með var bundinn endi á óvinveitta yfirtöku túnfífilsins yfir landareign vorri. Já eign því öfugt við flestar lóðir hér við Ölfusá er gamla Sólbakkalóðin 900 fermetra eignarlóð og það downtown á Selfossi. Nú var svo komið að túnfífillinn er á góðri leið með að leggja undir sig blettinn okkar og bílaplanið. Lýsir vitaskuld miklu umburðarlyndi í garðræktarmálum en skyndilega áttaði ég mig á þeim óvinsældum sem ég gæti kallað yfir mig hér í latínuhverfinu ef fíflar þessir breyttust nú allir í biðukollur og fjölguðu sér af meira kappi en svo að lóðin hér dygði þeim til landnáms. Fíflska samfélagsins er nóg þó svo að þessi gulheimski litur bætist ekki við.

Og þá var að möndla sláttuvélinni út úr bílskúrnum og að mér sækja ankanalegar kenndir. Þetta er nefnilega ákveðinn kapítuli í sálarlífi mínu. Á sínum tíma keypti ég forláta bensínsláttuvél rétt eftir að við hjónakornin fluttum á Selfoss og töldumst þá kornung, (nb: við erum ennþá ung, bara ekki barnung lengur.) Og nema hvað sem ég kem með vél þessa stoltur í karlmennsku minni yfir að eiga orðið enn eina bensínvélina í hlaðinu, fyrir voru auk bíls, mótorhjól og sláttuorf og horfi stoltur yfir eignasafnið og læt mig dreyma um að einhverntíma verði það alvöru traktor, þá, einmitt þáopnast útidyrnar og ég verð óvænt og óvarinn fyrir leiftursókn frá vinstri. 

- Þú skilar þessari vél. Við vorum með rafmagns og ég vil fá aðra svoleiðis.

Konan mín talaði með rödd sem ég hefði viljað banna og merkir aðeins eitt. Stríðið var fyrirfram tapað. Reyndi samt aðeins en lúpaðist svo til að samþykkja að skila dýrgripnum og að hún sjálf veldi forláta rafmagnsvél í staðin fyrir þá gömlu sem var einhverskonar snemmbúið erfðagóss ofan úr afdölum og mig var búið að hlakka til að gengi úr sér.

Ég má því enn sniglast um með næstum því hljóðlaust og karakterlaust rafmagnshimpigimpi um blettinn. Það er kannski ekki verst. Verst er að mér er farið að standa á sama og jafnvel farið að þykja vænt um hvað það heyrist lítið í vél þessari, feginn að þurfa ekki að skrúfa kerti og pússa af því sót eða blanda tvígengisolíu. Og svo finnst mér bara skemmtilegt að ganga hér um blettinn eins og gaggandi vísitölujón eða kótelettukarl. Þetta er skelfilegt.

Þið munið hvað segir í Hávamálum:

Svo ergist hver sem eldist!

Einokunin og endaleysan

Ég verð alltaf hálfvegis tómur innan í mér yfir morgunkaffinu dagana sem það er enginn Moggi og lýsir nú hversu háður er ég þessu mikið vonda blaði. Sumir bíða þess einfaldlega aldrei bætur að hafa verið aldir upp með þessum fjanda!

Í morgun varð þetta til þess að ég las frekar sunnudagsmoggann aftur og fór þá yfir tvær greinar sem enginn ætti að láta framhjá sér fara. Þær eru hlið við hlið og líka hægt að lesa þær hér.

Björn Stefánsson: Keppinautum útrýmt

Benedikt Lafleur: Einn gjaldmiðill og heimur án peninga

Björn lýsir á raunsæjan en hófstilltan hátt því sem hefur gerst á undanförnum árum í einokunarhagkerfi okkar Íslendinga. Vantar reyndar í greiningu Björns að þessi einokun er keyrð í gegn með ofurskuldsetningu atvinnulífsins. Benedikt túlkar snilldarlega þann hugsunarhátt sem þarf að vera fyrir hendi til að slík alger einokun komist á um veröld alla og bágt að gera sér grein fyrir hvort skáldið er hér að hæðast að ESB-sinnum eða einfaldlega hreinskilinn og heitur í trú sinni.

Hamingjusamur og skjögrandi bóksali

Það er fátt jafn gefandi og að sofna þreyttur eftir að hafa daglangt bakað vöfflur ofan í ferðalanga. Í gær var ég 11 tíma vakt í búðinni og skjögraði eftir það yfir Austurveginn og líður enn þá ekki ósvipað því sem mér leið þegar ég reyndi á dögunum að ganga á Búlandstind.

Læt hér að gamni fylgja ljósmynd af bóksalanum sem Stefán Karlsson á Fréttablaðinu tók fyrir nokkrum dögum og verður nú varla sagt að fyrirmyndin sé fögur en listræn tök ljósmyndarans bæta það furðanlega...

Íhaldið svíkur líka í ESB málum

Sjálfstæðissinnar eiga sér engan flokk á Alþingi. Þeir eiga að vísu einarða talsmenn í þremur flokkum en allir flokkarnir kremjast nú undir þeirri moðsuðu að verða á einhvern hátt að koma til móts við kröfuna um ESB aðild Íslands.

Sjálfstæðismenn margir hafa farið hér mikinn yfir okkur ESB-andstæðingum sem tókum þann illskásta kost að kjósa VG í kosningunum. Nú er algerlega komið fram að ekki einu sinni í stjórnarandstöðu tekst þingliði Sjálfstæðisflokks að standa við flokkssamþykkt um að mæla aldrei með ESB aðild og gera alltaf þá kröfu að það yrði að minnsta kosti tvöföld þjóðaratkvæðagreiðsla.

Tillaga Framsóknar og Sjálfstæðisflokks er vitaskuld illaskárri en tillaga stjórnarflokkanna en hún er svik við þá stefnu sem flokkurinn samþykkti á Landsfundi. Það er aumt að enginn flokkur skuli nú þora koma fram með tillögu um að Ísland einfaldlega haldi sjálfstæði sínu...

Virðir kirkjan ekki grafarró

Nornaveiðar samtímans eiga til að ganga of langt. Þannig tel ég það algerlega utan alls velsæmis að taka nú upp að nýju ávirðingar sem fram komu á Ólaf heitinn Skúlason biskup.

Ekki að ég hafi þekkt Ólaf og ég var ekki í þessu félagi hans, þjóðkirkjunni, hvorkí í hans biskupstíð né síðar. En ég var eins og aðrir algerlega forviða að heyra ásakanir víðs vegar að um kynferðislega áreitni hans. Ef þetta voru réttmætar ásakanir þá var það mjög alvarlegt. Ef ásakanirnar voru ekki réttmætar þá er málið jafnvel ennþá alvarlegra því þá er hér á ferðinni slíkt mannorðsmorð sem er jafnvel þungbærara heldur en hitt.

Ég ætla ekki að setjast í dómarasæti þar um.

Meðan Ólafur var lífs var ekkert við því að segja að tekist væri á um þetta. Nú þegar hann er allur er aftur á móti fráleitt að vekja málið upp eins og það lítilsvirðir allt sem getur heitið eðlilegt í samskiptum manna. Ólafur fór ekki huldu höfðu lifandi og meint fórnarlömb hans höfðu alla möguleika meðan hann var meðal okkar.

Þetta mál minnir mig svolítið á Breiðavíkurumræðuna sem ég hefi aldrei skilið alveg til fulls. Þau mál voru ekki vakin upp að neinu ráði fyrr en forstöðumaðurinn þar var látinn en hann lifði áratugi eftir að heimilið í Breiðuvík var lagt niður.

Hlutverk kirkjunnar er ekki síst að virða grafarró og það má velta fyrir sér hvenær fjölmiðlabrennur samtímans eru komnar út í öfgar. Ég held að þær séu það þegar nýlátnir menn eru í sóttir til saka með þeim hætti sem hér á sér stað.