Hollenskt viðskiptanef

Hollendingar hafa margt til síns ágætis og ekki síst einstakt nef fyrir viðskiptum.

Nú þegar framámaður þar talar fyrir því að landið yfirgefi evrusamstarfið sperra menn við eyrum.

Fjármálakreppan nú er að gera að engu þær stórlaxahugsjónir að smám saman muni litlir gjaldmiðlar leggjast af og fáir stórir leggja undir sig heiminn. Sífellt fleiri átta sig á að mynt verður að fylgja sveiflum þess hagsvæðis sem hún á að þjóna. 

„Við þurfum ekki evruna til þess“

Um hagsmuni Suðurlands og frammistöðu þingmanna

Árið 2007 tókst okkur sem þá vorum þingmenn Suðurkjördæmis að afstýra því að ráðist yrði í byggingu fangelsis á Hólmsheiði. Það var mikilvægur áfangasigur en um leið var ljóst að þingmenn og ráðamenn í héraði yrðu að fylgja þeirri ákvörðun eftir með málefnalegum hætti.

Það tókst ekki og er mjög miður. Nú er hafin uppbygging á stóru Hólmsheiðarfangelsi sem setur myndarlega stofnun á Litla Hrauni í mjög erfiða og tvísýna stöðu. Fyrir nokkrum misserum var Réttargeðdeildinni á Sogni stolið af okkur og færð til Reykjavíkur. Málið allt vekur okkur til umhugsunar um það hversu vel sé haldið á kjördæmishagsmunum Suðurlands. ...

Sjá nánar http://bjarnihardar.blog.is/blog/bjarnihardar/entry/1292707

Fullveldissinnað framboð

Bjarni Harðarson og Guðmundur S. Brynjólfsson skipa efstu sæti á lista Regnbogans í Suðurkjördæmi. Heiðurssæti listans skipar listakonan Hildur Hákonardóttir. Baráttumál Regnbogaframboðsins í Suðurkjördæmi er að auka veg héraðsins, standa vörð um fullveldi Íslands og berjast fyrir gildum sjálfbærrar þróunar í íslensku samfélagi.

Regnboginn er eina framboðið sem setur tafarlausa stöðvun ESB aðlögunar á dagskrá í kosningabaráttunni. Frambjóðendur Regnbogans eru baráttumenn fyrir framgangi atvinnu og menningarlífs á forsendum heimamanna og telja mikilvægt að stuðla að vexti og viðgangi fyrirtækja sem eiga rætur og höfuðstöðvar í héraði.

Þá er framboðinu beint gegn því flokksræði sem ríkt hefur á Íslandi um áratugaskeið og við teljum  að íslenskum stjórnmálum muni betur farnast með óháðum stjórnmálamönnum sem ekki eru ekki starfsmenn stjórnmálaflokka heldur þjónar sinna kjósenda milliliðalaust. Regnboginn heitir á kjósendur að setja hag héraðsins og landsins alls ofar flokkshagsmunum.

J-listi Regnbogans í Suðurkjördæmi

1. Bjarni Harðarson bóksali

2. Guðmundur S. Brynjólfsson djákni og rithöfundur

3. Kolbrún S. Hilmarsdóttir viðurkenndur bókari

4. Kristbjörg Steinunn Gísladóttir meðferðarfulltrúi

5. Jónas Pétur Hreinsson iðnrekstrarfræðingur

6. Elín Birna Vigfúsdóttir háskólanemi

7. Irma Þöll Þorsteinsdóttir hljóðmaður og kvikmyndagerðamaður

8. Helga Garðarsdóttir framhaldsskólakennari

9. Valgeir Bjarnason fagsviðsstjóri

10. Magnús Halldórsson smiðjukarl

11. Tryggvi Ástþórsson varaform. Verkalýðsfélags Suðurlands

12. Eva Aasted sjúkraliði

13. Sigurlaug Gröndal verkefnisstjóri hjá Félagsmálaskóla alþýðu

14. Guðmundur Sæmundsson háskólakennari á Laugarvatni

15. Hlíf Gylfadóttir framhaldsskólakennari

16. Harpa Rún Kristjánsdóttir bókmenntafræðinemi og heimasæta

17. Sigríður Jóna Sigurfinnsdóttir bóndi

18. Helga Ágústsdóttir hugflæðiráðunautur

19. Óðinn Andersen starfsmaður Árborgar

20. Hildur Hákonardóttir myndlistarkona

Lyfjaniðurgreiðsla á að taka mið af tekjum

Lyfjaniðurgreiðslur og önnur aðstoð samfélagsins við einstaklinga á að taka mið af tekjum. Það er fráleitt að láglaunafólk, lífeyrisþegar og aðrir sem minnst hafa þurfi að verja stórum hluta sinna tekna í heilbrigðisþjónustu. Þetta er oft fólk sem þarf mikla læknisaðstoð og ver stórum fjárhæðum í lyf. Áherslur "vinstri" stjórnarinnar taka ekki mið af hefðbundnum gildum vinstrimennsku heldur fyrst og fremst því að velta byrðum kreppunnar yfir á almenning eins og félagi minn Valgeir Matthías Pálsson frá Selfossi bendir á hér, http://vallimatti.blog.is/blog/vallimatti/entry/1292548/

Sumir greiða minna, aðrir meira

Gyðingnum a'tarna

Þrátt fyrir orlof vegna kosninga stóðst ég ekki mátið að taka vakt kaffivertsins í bókakaffinu í kvöld en hér situr Árgali, hið óviðjafnanlega kvæðamannafélag og kveður.

Ólafur bóndi í Forsæti er smiður á jafnt orð sem tré og eitthvað varð mönnum að orði um verðið á kaffisopanum sem sumum þótti lágt og grunaði að það lægi undir að greiða yrði með atkvæði. Þótti þá sumum að það sem áður var ódýrt yrði talið dýrt en fleiri hétu greiðslu!

Forsætisbóndi orti:

Atkvæði kostar kaffið heitt
í krúsina hjá Bjarna.
Gjaldið hefi gróft fram reitt
- gyðingnum a'tarna! 

 

Lýðræðið og heimsvaldastefnan

Heimsvaldastefna og lýðræði eiga einfaldlega aldrei samleið.

Keyrði evruna í gegn „eins og einræðisherra“

Fimm prósenta grýlan er plat

Auðvitað er 5% grýlan bara plat búið til af stóru flokkunum til þess að einoka sviðið.

Nú hafa þeir allir sannað algeran vanmátt sinn til að stjórna þessu landi og tímabært að þjóðin snúi sér annað. 

Þingsæti möguleg óháð 5% reglunni

Atvinna er mannréttindi

Manngildi ofar auðgildi er slagorð sem flestir stjórnmálaflokkar hafa tekið í þjónustu sína, orðað á mismunandi vegu en merkingin sú sama og aftur og aftur letruð í spjöld loforðanna. Bjarni heitinn Benediktsson eldri, forsætisráðherra og sjálfstæðismaður setti þau fram í ræðu á sjöunda áratug 20. aldar, hinar evrusinnuðu flokksleifar VG hampa sama á plakötum í dag og í millitíðinni hafa bæði kratar og Framsóknarmenn talið þetta í sínum söfnuði.

Þetta slagorð er athyglisvert í þeirri efnahagsumræðu sem á sér stað í dag þar sem öðru hvoru heyrist að stöðugleiki í peningamálum sé æðsta hnoss hvers ríkis. Allir þeir sem stungið hafa svomikið sem nefinu ofan í hagfræðiskruddu vita þó að samfélag þar sem verðbólga er engin er samfélag algerrar stöðnunar.

Evrópulöndin sem nú sigla hvert af öðru í strand reyna það nú hvað það er að búa við hinn stöðuga gjaldmiðil sem lætur sig engu varða hvernig þjóðarskútan berst af. Það sannast betur og betur í þeirri kreppu sem nú gengur yfir að valið er milli stöðugleika gengis með miklu atvinnuleysi annarsvegar og óstöðugleika hins vegar þar sem gjaldmiðillinn mælir einfaldlega virði hagkerfisins á hverjum tíma og sveiflast með því. Því fylgja margir ókostir en einnig sá stóri kostur að atvinnuleysi er haldið í lágmarki. Þetta eru afgömul og sígild sannindi hagfræðinnar.

Ef við horfum á hag þeirra sem eiga peninga og peningalegir eignir þá er verðbólgan vitaskuld varasöm. Fjármagnsöflin tryggja sig síðan eftir mætti með verðtryggingu en margt af efnislegum eigum lætur þó mjög á sjá í dýrtíðinni. Auðstéttin reynir eftir mætti að koma og eftir sitja hinir lægstu og hafa fátt til varnar við dýrtíð og rýrnandi kaupmætti.

Enn verri er þó staða hinna lægstu í löndum þar sem allt kapp er lagt í að viðhalda kaupmætti gjaldmiðilsins og auðgildið svo sannarlega sett langt ofar manngildi. Þar tekur ekki annað við hjá almenningi en atvinnuleysi sem nú slagar í og yfir 50% hjá ungu fólki víða við Miðjarðarhafið. Rasískar fullyrðingar ESB sinna um leti og spillingu Miðjarðarhafsbúa eru vitaskuld ekki svaraverðar.

Íslenskt hagkerfi er lítið og það er opið fyrir sveiflum sem verða við mismunandi aflabrögð og sveiflur á erlendum mörkuðum. Við getum auðvitað sagt að við viljum ekki verða vör við sveiflurnar en það er hvorki mjög gáfulegt né farsælt til hagstjórnar. Ef að gjaldmiðillinn fær ekki að sveiflast með hagkerfinu verða aðrir sveiflujafnarar að taka að sér hans hlutverk og þeir eru miklu mun hastarlegri fyrir samfélagið.

Kapítalískir hagfræðingar og blindir trúmenn á markaðslögmál tala um atvinnuleysi sem eðlilegt meðal til þess að lagfæra hagkerfið. Offramboð á vinnuafli á þá að leiða til launalækkana sem aftur verða til þess að atvinnuvegirnir geta komist á lappir þrátt fyrir áföll.

En þá fer minna fyrir manngildishugsjónum. Einstaklingur sem ekki fær atvinnu finnur fyrir höfnun samfélagsins sem hann tilheyrir og hættir til að efast um að hann tilheyri því. Eða þá að hann telur sig ekki vera neins virði því sama samfélagi. En einmitt það að hafa hlutverk og vera samferðafólki sínu einhvers virði er það mikilvægasta í sjálfsmynd hvers manns.

Séu þessi skilaboð send ungu fólki skilja þau eftir sig ör sem alltof oft verða til að viðkomandi fótar sig aldrei fyllilega í lífsbaráttunni. Leggjumst aldrei svo lágt fyrir auðhyggjunni að við teljum atvinnuleysið hégómamál. Segjum nei við ESB. 

(Birt í Sunnlenska fréttablaðinu 4. apríl 2013) 

Markaðsvæðing stjórnmála og hagsmunir þjóðar

Tvö þúsund ára reynsla segir okkur að sé von kraftaverka þá verði slík aksjón helst á morgni páskadags. Hér við Ölfusá hafa menn horft á sólardans þennan morgun og suður í Palestínu hafa krossfestir risið upp. Við sem lifum í voninni gátum látið okkur dreyma að íslenskir stjórnmálaflokkar settu þjóðarhag í fyrsta sæti en það varð ekki. Ekki á þessum páskum.

En fréttir sem okkur bárust af Norður Kóreu og fleiri sóknum jarðarkringlunnar hugguðu einhverja við það að stjórnarfar er víða lakara en hér hjá okkur. Það losar okkur samt ekki undan því að ráðast í lagfæringar.

Markaðsvæðing stjórnmálanna

Samkeppni varð fyrir fáeinum áratugum lykilorð til lausnar á öllum vanda líkt og aflátsbréf nokkrum öldum fyrr. Við sem höfum svo fylgst með svokölluðum samkeppnislögmálum innanfrá í atvinnurekstri sjáum hvernig hún hefur skekkt allt sem heitir jafnræði á markaði. Risafyrirtæki sem reglulega skipta um kennitölu henda tapinu á herðar almenningi, gefa banksterum innkomuna og valta niður fyrirtæki sem rekin eru af heiðarleika og forsjálni.

Stjórnmálin hafa svo dregið dám af sama. Þar hefur einnig ríkt andi samkeppninnar. Ef að flokkur A segir já þá segir flokkur B nei og svo er sett upp skrautsýning orðagjálfurs og loforða. Eftir því sem stjórnmálaflokkarnir hafa fest sig betur í sessi verður samkeppnisandi umræðunnar sterkari. Stjórnmálin sjálf eru orðin að hópíþrótt þar sem markaskor miðar að hagsmunum flokks en ekki þjóðar.

Markmið og markaðsvæðing

En það er einmitt markið sem meginmáli skiptir í stjórnmálum, þ.e. að hvaða marki stjórnmálamenn keppa. Með flokksræðinu verður markmið stjórnmálamanna að vinna fyrir sinn flokk enda litið á þá sem starfsmenn flokkanna ekki þjóna þjóðar. Einhver kynni að segja að flokkarnir eigi sér það markmið að vinna þjóð sinni gagn og því sé þetta allt í allra besta lagi.

Staðreyndin er þó að stjórnmálaflokkarnir hýsa fyrst og síðast hagsmunaöfl samfélagsins og styrkur hvers þeirra fer eftir peningalegu vægi. Um áratugi hefur mikill meirihluti þingmanna verið kjörinn á þing með það að stefnumið að afnema verðtryggingu en á sama tíma hafa þau öfl verið sterkust í bæði stjórnmálaflokkum og verkalýðshreyfingu sem tryggja hag fjármagnseigenda. Afleiðingin er sú að verðtryggingin blívur og almenningur borgar.

Annað dæmi um samspil lýðræðis, flokksræðis og hagsmuna þjóðar eru boðaðar breytingar á kvótakerfi. Í síðustu kosningum kaus mikill meirihluti flokka sem lofuðu að bylta núverandi kerfi með hagsmuni byggða og þjóðar að leiðarljósi. Þegar til átti að taka reyndist hagsmunagæsla útgerðarmanna sterkari innan VG en nokkurn gat órað fyrir. Flestar tilraunir sjávarútvegsráðherra til breytinga voru í reynd brotnar á bak aftur af fulltrúum útgerðar í forystu VG.

Stjórnmálaflokkar sem gefið hafa flokksgæðingum ríkisbanka og ríkisfyrirtæki, flokkshestar sem raðað hafa flokksbræðrum á garða við embættaveitingar og flokkslegar línur við veitingu styrkja og fjárveitinga eru allt dæmi um það sama.

Verjum lýðveldið

Íslenska lýðveldið er ungt, liðlega hálfrar aldar og það er enn í mótun. Í mörgu hefur vel til tekist og á aldarlöngum fullveldistíma höfum við risið frá því að vera ein fátækasta þjóð Evrópu í fremstu röð. Skugga sem nú ber á vegna skuldasöfnunar breytir engu um þá heildarmynd. En stjórnkerfið og traust almennings á því hefur beðið hnekki. Til þess að vinna traust þjóðar dugar ekki orðagjálfur og innantóm umræðustjórnmál. Þjóðin veit að stjórnmálamenn ganga of oft erinda annarlegra afla og meðan svo er skapast ekki sátt milli þings og þjóðar.

Kjörnir fulltrúar þjóðarinnar verða að vera frjálsir undan oki, hagsmunagæslu og heimsku íslenska flokkakerfisins. Regnboginn sem býður fram nú í komandi kosningum gerir nú tilraun innan kosningakerfis fjórflokksins til þess að koma á einstaklingskjöri og skapa stjórnmálamönnum möguleika til starfa án þess að tilheyra flokki. Hvorki lífeyrissjóðir, bankar né kvótaeigendur geta gengið í Regnbogann því hann er aðeins bandalag þeirra sem bjóða fram en ekki stjórnmálaflokkur þar sem peningaöfl rísa til áhrifa. Það er von okkar að þessi tilraun geti orðið skref í þá átt að hrista upp í spilltu kerfi hagsmunagæslu og flokksræðis. En ekkert slíkt gerist án atbeina kjósenda.

(Birt í Morgunblaðinu 3. apríl 2013)

Allt fyrir séreignaraðalinn

Í gær skrifaði Auður Jónsdóttir rithöfundur mjög góða ádrepu á fésbókarsíðu sína, sem lesa má hér. 

Sjálfstæðisflokkurinn sendi mér kosningabækling í gær og þar má lesa um það hvernig þeir sem hafa skattskyldar tekjur og eiga húsnæði geta notað skattinn sinn til þess að greiða niður húsnæðislánið. Svoldið súrrealískt eins og kannski við er að búast. En eftir stendur spurningin, hvað með þá sem ekki eiga húsnæði, í hvað fer skatturinn þeirra. Jú, þeir eiga að borga samneysluna!

Og hvað með þá sem eru svo tekjulágir að þeir borga ekki skatta. Hvað fá þeir? Eru það ekki þeir sem fyrst og fremst eiga að njóta góðs af almannafé. Ég hélt í mínu barnshjarta að við hefðum einmitt stofnað skattheimtu og allsherjarríki fyrir ellefu hundruð árum til þess að mæta þörfum þeirra lægstu og skipa þeirra málum með skikki. En slík þúsund ára jafnaðarmennska á ekki við í dag þegar séreignaraðallinn undirbýr að taka völdin að nýju.  

Eða hvað? Það hlýtur nú að vera eitthvert svar við þessu á heimasíðu Sjálfstæðisflokksins hugsaði ég og lenti á síðunni http://2013.xd.is/ þar sem stendur skýrum stöfum: Aðgerðir sem gagnast öllum. Síðan velur maður það heimilisfyrirkomulag sem hentar og viti menn undir takkanum "Ég leigi húsnæði" bendir flokkurinn á að hann muni lækka skatta og allir græði á því. Engin sérúrræði eins og fyrir húsnæðiseigendur. Hvað gengur mönnum til í svona málflutningi!

Ég hef aðeins skrifað um þetta fyrr og held að þessi umræða sem hér veður uppi nú sé alvarlega á villigötum. Bendi á grein sem ég skrifaði um daginn og lesa má hér en lofa líka að koma betur að þessum mikilvæga málaflokki á allra næstu dögum.